Przejdź do głównej zawartości

Hania mówi ... Klocek Duplo ...

Wracamy ze szkoły, z Hanią i jej koleżanką Izą.
Iza jest sporą dziewczynką jak na swój dziesięcioletni żywot. Niebywale inteligentna, ze znakomitym poczuciem humoru - czterdziestolatki. Nie zmylą mnie już jej blond kręcone włoski i niebieskie oczka, w których sarkazm bulgocze na wolnym ogniu.
Patrząc na nią mam nieodparte wrażenie, ze umysł jej niebywale lekki, dlategoż pupa tak okazała. Coś musi ją trzymać przy ziemi. Trzyma, a jakże i to bardzo skutecznie. Do tego stopnia, że dłuższy spacer może Izę zabić.To jednak nie jest istotą... To inna historia.
Dziś dyskutujemy o klockach Lego.
- Ja kiedyś połknęłam klocka, jak miałam trzy latka - Mówi Iza. Z trudem hamuję śmiech, po durnym skojarzeniu.
- Wydaliłaś? - pyta przytomnie, fachowo i dość rozsądnie Hania.
- Nie pamiętam - Odpowiada Iza, po  dłuższym namyśle.
- A co na to mama? - Pytam - jak to mama.
- Powiedziała ,,e tam '' jak to moja mama - Odpowiada Iza, machając ręką.
Po chwili zastanowienia, mówi: - Wiecie, nazwa klocków Duplo, zawsze mnie śmieszyła...
- Matko Boska, ale to nie było duplo?! Jestem w szoku.
Nie, nie. Pewnie pamiętałaby, czy wydaliła.





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wesołych ....

              I minął czas Wesołych Świąt...  Zrealizowałam zmianę nastawienia, wyluzowałam... No prawie... Nie pozwoliłam, nie zgodziłam się,  na to co mnie uwierało ;) Puściłam na wiatr złośliwości, widocznie moje życie, nie wszystkim odpowiada. Nie musi.  Puściłam na wiatr smutek, by leciał wolny, pogodziłam się z nim, bo wiem, że zostanie. Czułam miłość, miłość, miłość .... Dziękuję, że umiem, że mogę, że jest we - mnie. Dziękuję.
5 komentarzy
Czytaj więcej

Zdjęcia, których nie zrobiłam

Zdjęcia, których nigdy nie zrobiłam... Kiedy ma się totalnego fioła na punkcie zapisywania obrazów, aparat jest przedłużeniem nie tylko ręki, ale też serca, duszy, naszych postrzeganiach wielu tysięcy kadrów ... Nie, nie myślimy kadrami :D , ale ona zapisują najprawdziwiej to co MY widzimy. To  co zobaczy ktoś inny, to już nie nasza historia. Tak więc wychodząc z aparatem z domu nie mam planu, nawet zarysu tego co chciałabym zapisać w tej  swojej historii. Są jednak zdarzenia, momenty, chwilę, kiedy nie podnoszę aparatu, choć wiem, że zdjęcie byłoby cudownym zapisem chwili... Ta chwila jednak jest tylko dla mnie. Nie mogę się z nią dzielić, oczy innych zniekształciłyby ten zapis, opowiedziały by historię, której w moim mniemaniu nie było... Często mijam pewną staruszkę... Dość puszystą ubraną zawsze tylko w jeden kolor. Lubi zwiewne sukienki, długie do ziemi, na to zwiewne chusty rzucone na ramiona. Finezyjny koczek blond włosów, przeplatany srebrnymi pasmami, często t...
2 komentarze
Czytaj więcej

SZKAPLERZ na ogień piekielny

          Tak jakoś od dziecka czułam, że coś mi się tu nie zgadza. To chodzenie do kościoła było jakieś dziwne. Moja niechęć, agresja rodziców.  Czułam się zła, niegodna, brudna, zagubiona. O co chodzi, pytałam sama siebie, a nikt nie kwapił się wytłumaczyć. Po latach, życia z wielkim poczuciem winy, zrozumiałam co tak bardzo przeszkadzało mi w kościele. Nie, nie będę się nad tym rozwodzić. To dość obszerny temat. Napiszę jedno, nie chodzę i nie mam potrzeby chodzenia do kościoła. Czy wierzę? Tak, wierzę, ale znacznie inaczej niż kościół by sobie tego pragnął. Traf chciał bym poszła. Dla kogoś. Poszłam. Wchodząc wróciły wspomnienia. Obraz na który zawsze się patrzyłam. To jak mama opierała brodę na mojej głowie. To jak ojciec  stojąc kiwał się na stopach, przenosząc ciężar z palców na piętę. To jak dłużyło mi się to tam siedzenie. Zaczęło się kazanie... Jakiś zaproszony ksiądz, ponoć wykładowca. Początek usypiający, mówił jak automat, więc si...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej