Przejdź do głównej zawartości

Jestem czystą kartką papieru...

Nie wiem, ale chyba jeszcze śpię. Ktoś mamrocze mi nad głową:
- Jestem czystą  kartą papier, sama zapiszę swoje strony...
Przy małym stoliku,przy oknie,  siedzi babka Szurka, na kolorowej ceracie leży otwarta książka.
- Jestem czystą kartką papieru, sama zapiszę swoje strony... Ona chyba się uczy tego na pamięć, czy jak.
- Babko, wyspałam się. - Odwraca się zdziwiona.
- Już? No dobra, wstawaj, możesz polecieć na podwórko, ale daleko nie odchodź, cygany jeszcze ukradno! Spoglądam na piec, tylko babka ma taki piec. Biały, jak pomazany kredą. Dobra, zjem później. Idę sobie... Za drzwiami spoglądam na bruk pod stopami. Dlaczego oni mają tu bruk? Jak na ulicy. Głupie jakieś, ale go lubię. Kiedyś okociła się na nim kotka. Płakałam! Kociaki były w takich workach, bałam się, że się uduszą. Babka spokojnie przełożyła je wraz kotką na jakąś szmatę. Poradzi sobie koszka, toż to nie pierwszy raz, dzielna koszka, dzielna. I przypomniałam sobie PRZEDSZKOLE ! Nie, nie będę o tym myśleć !
- Jestem czystą kartą papieru, sama zapiszę swoje strony... Nie pójdę tam za żadne skarby! Uderzyła mnie, wyciągała za włosy i ucho! Dostała takiego kopa, aż jej się twarz zrobiła jak u indora! Wszyscy widzieli! Mama dowiedziała się później... Chyba wolę jednak dostawać paskiem, kabel strasznie boli.
- Jestem czystą kartą papieru, sama zapiszę swoje strony... Lubię  Basię. Chowamy się po stołem i opowiadamy straszne rzeczy. To nie są jakieś  wymyślone, lecz prawdzie. Tak mówiła mama, sąsiadce. Facet zarąbał siekierą swoją żonę !!! Muszę wrócić... Znów dostanę...
- Jestem czystą kartą papieru, sama zapiszę swoje strony... No i huśtawki, kocham je. Zawsze jem szybko obiad, by być pierwsza przy drzwiach. Dobiegam do największej, wskakuję nogami i z całych sił bujam by być jak najbliżej nieba...
No i wiadomo za chwilę dobiegnie pani i każe usiąść ... Ech...

Czy ja będę taka jak oni?
Czy oni, byli tacy jak ja?
Jestem czystą kartką papieru...Sama zapiszę swoje strony .

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wesołych ....

              I minął czas Wesołych Świąt...  Zrealizowałam zmianę nastawienia, wyluzowałam... No prawie... Nie pozwoliłam, nie zgodziłam się,  na to co mnie uwierało ;) Puściłam na wiatr złośliwości, widocznie moje życie, nie wszystkim odpowiada. Nie musi.  Puściłam na wiatr smutek, by leciał wolny, pogodziłam się z nim, bo wiem, że zostanie. Czułam miłość, miłość, miłość .... Dziękuję, że umiem, że mogę, że jest we - mnie. Dziękuję.
5 komentarzy
Czytaj więcej

Zdjęcia, których nie zrobiłam

Zdjęcia, których nigdy nie zrobiłam... Kiedy ma się totalnego fioła na punkcie zapisywania obrazów, aparat jest przedłużeniem nie tylko ręki, ale też serca, duszy, naszych postrzeganiach wielu tysięcy kadrów ... Nie, nie myślimy kadrami :D , ale ona zapisują najprawdziwiej to co MY widzimy. To  co zobaczy ktoś inny, to już nie nasza historia. Tak więc wychodząc z aparatem z domu nie mam planu, nawet zarysu tego co chciałabym zapisać w tej  swojej historii. Są jednak zdarzenia, momenty, chwilę, kiedy nie podnoszę aparatu, choć wiem, że zdjęcie byłoby cudownym zapisem chwili... Ta chwila jednak jest tylko dla mnie. Nie mogę się z nią dzielić, oczy innych zniekształciłyby ten zapis, opowiedziały by historię, której w moim mniemaniu nie było... Często mijam pewną staruszkę... Dość puszystą ubraną zawsze tylko w jeden kolor. Lubi zwiewne sukienki, długie do ziemi, na to zwiewne chusty rzucone na ramiona. Finezyjny koczek blond włosów, przeplatany srebrnymi pasmami, często t...
2 komentarze
Czytaj więcej

SZKAPLERZ na ogień piekielny

          Tak jakoś od dziecka czułam, że coś mi się tu nie zgadza. To chodzenie do kościoła było jakieś dziwne. Moja niechęć, agresja rodziców.  Czułam się zła, niegodna, brudna, zagubiona. O co chodzi, pytałam sama siebie, a nikt nie kwapił się wytłumaczyć. Po latach, życia z wielkim poczuciem winy, zrozumiałam co tak bardzo przeszkadzało mi w kościele. Nie, nie będę się nad tym rozwodzić. To dość obszerny temat. Napiszę jedno, nie chodzę i nie mam potrzeby chodzenia do kościoła. Czy wierzę? Tak, wierzę, ale znacznie inaczej niż kościół by sobie tego pragnął. Traf chciał bym poszła. Dla kogoś. Poszłam. Wchodząc wróciły wspomnienia. Obraz na który zawsze się patrzyłam. To jak mama opierała brodę na mojej głowie. To jak ojciec  stojąc kiwał się na stopach, przenosząc ciężar z palców na piętę. To jak dłużyło mi się to tam siedzenie. Zaczęło się kazanie... Jakiś zaproszony ksiądz, ponoć wykładowca. Początek usypiający, mówił jak automat, więc si...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej