Przejdź do głównej zawartości

Byłam białym mężczyzną, mówiącym po angielsku....

   
         Na świat przyszłam naga.  Naga w wiele wspomnień, które miałam.
Nikt nie uwierzy, ale pierwsze wspomnienie mam jeszcze za nim opuściłam ciało mamy. Tak... Nie pamiętam wielu rzeczy z przedszkola, nie pamiętam wielu wspomnień ze szkoły. Ciało mamy, pamiętam. Wspomnienie było cały czas, we mnie, musiałam je wydobyć. Kiedyś było to jedyne uczucie bezpieczeństwa, które było prawdziwe. Wspomnienie to, nie jest obrazem, jest czuciem. Odczuwaniem skłębienia, przeplatania ciepła, bliskości dwóch podobnych, acz nieidentycznych istot, które w tym momencie stanowiły pozorną  jedność. Jednak - jedność.

Odziana tylko w nagość, rosnąc przymierzałam obrazy. Przymierzałam, wrażenia, odczucia, słowa. Ta nagość pozwoliła mi być czystą, dobrą, otwartą, naiwną, rozumiejącą, akceptującą ... Poznając, doświadczając, moja golizna zaczynała mieć warstwy...  Na początku czuła wiatr, słonce, deszcz, nawet mróz i cieszyły ją te odczucia... Wrażliwość nie powstała od razu, dotykana, raz po raz stała się nadwrażliwością. Kiedy z dotyku przeszło na ucisk, uderzenia,  każda warstwa stała się zapomnieniem... Lecz takim zapomnieniem, które znalazło inne wspomnienia.


Ktoś kiedyś wymyślił, że rodzimy się z grzechem. Jak zwał tak zwał, ja nazwałabym to wspomnieniami. Kogoś nazwałabym - człowiekiem. Człowiekiem pamiętającym  nie tylko wszystkie swoje wspomnienia, ale także i nasze.

Nie dziwi mnie fakt szybkiego odziewania swej nagości. Ponieważ to pozwala nam nie powielać ciągle tych samych wspomnień, doświadczeń. Nie dziwi mnie fakt zapominania, to pozwala na nowo ,,się ubrać''



Kiedy poddajesz się pędowi, złudnemu życiu, a czas przestaje mieć sens. Przestajesz żyć naprawdę.
Kiedy zamykasz się w klatce ciała, umysłu. Przestajesz żyć naprawdę.

Znalazłam wyjście być bez warstw i przyodziewku, by być nagą . Bez narzuconych śmiesznie norm, wyuczonych słów, kolorów. Wymyślonych dla nas, przez nas szablonów człowieczeństwa.

Staję naga, nie przed światem. Przed sobą. To trudne. Nie zawsze możliwe.
Znam już drogę więc.... Czas poszukać tych wspomnień.

Komentarze

  1. Unknown25 lutego 2020 13:00

    As claimed by Stanford Medical, It is indeed the SINGLE reason this country's women live 10 years longer and weigh an average of 19 kilos less than we do.

    (And realistically, it is not about genetics or some secret-exercise and EVERYTHING about "HOW" they eat.)

    BTW, What I said is "HOW", and not "WHAT"...

    Click this link to determine if this quick questionnaire can help you release your real weight loss potential

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

SZKAPLERZ na ogień piekielny

          Tak jakoś od dziecka czułam, że coś mi się tu nie zgadza. To chodzenie do kościoła było jakieś dziwne. Moja niechęć, agresja rodziców.  Czułam się zła, niegodna, brudna, zagubiona. O co chodzi, pytałam sama siebie, a nikt nie kwapił się wytłumaczyć. Po latach, życia z wielkim poczuciem winy, zrozumiałam co tak bardzo przeszkadzało mi w kościele. Nie, nie będę się nad tym rozwodzić. To dość obszerny temat. Napiszę jedno, nie chodzę i nie mam potrzeby chodzenia do kościoła. Czy wierzę? Tak, wierzę, ale znacznie inaczej niż kościół by sobie tego pragnął. Traf chciał bym poszła. Dla kogoś. Poszłam. Wchodząc wróciły wspomnienia. Obraz na który zawsze się patrzyłam. To jak mama opierała brodę na mojej głowie. To jak ojciec  stojąc kiwał się na stopach, przenosząc ciężar z palców na piętę. To jak dłużyło mi się to tam siedzenie. Zaczęło się kazanie... Jakiś zaproszony ksiądz, ponoć wykładowca. Początek usypiający, mówił jak automat, więc się nie skupiałam bla bla bla... Sp
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Zdjęcia, których nie zrobiłam

Zdjęcia, których nigdy nie zrobiłam... Kiedy ma się totalnego fioła na punkcie zapisywania obrazów, aparat jest przedłużeniem nie tylko ręki, ale też serca, duszy, naszych postrzeganiach wielu tysięcy kadrów ... Nie, nie myślimy kadrami :D , ale ona zapisują najprawdziwiej to co MY widzimy. To  co zobaczy ktoś inny, to już nie nasza historia. Tak więc wychodząc z aparatem z domu nie mam planu, nawet zarysu tego co chciałabym zapisać w tej  swojej historii. Są jednak zdarzenia, momenty, chwilę, kiedy nie podnoszę aparatu, choć wiem, że zdjęcie byłoby cudownym zapisem chwili... Ta chwila jednak jest tylko dla mnie. Nie mogę się z nią dzielić, oczy innych zniekształciłyby ten zapis, opowiedziały by historię, której w moim mniemaniu nie było... Często mijam pewną staruszkę... Dość puszystą ubraną zawsze tylko w jeden kolor. Lubi zwiewne sukienki, długie do ziemi, na to zwiewne chusty rzucone na ramiona. Finezyjny koczek blond włosów, przeplatany srebrnymi pasmami, często też torebk
2 komentarze
Czytaj więcej

Wesołych ....

              I minął czas Wesołych Świąt...  Zrealizowałam zmianę nastawienia, wyluzowałam... No prawie... Nie pozwoliłam, nie zgodziłam się,  na to co mnie uwierało ;) Puściłam na wiatr złośliwości, widocznie moje życie, nie wszystkim odpowiada. Nie musi.  Puściłam na wiatr smutek, by leciał wolny, pogodziłam się z nim, bo wiem, że zostanie. Czułam miłość, miłość, miłość .... Dziękuję, że umiem, że mogę, że jest we - mnie. Dziękuję.
5 komentarzy
Czytaj więcej